Η λέξη base, σύμφωνα με αξιόπιστα λεξικά, προέρχεται από την λέξη της αρχαίας ελληνικής γλώσσας βάσις (=vasis) και κατ’ επέκταση από την λατινική basis, με αποτέλεσμα σε όλες τις γλώσσες να σημαίνει η αρχή – η αφετηρία, η ρίζα – το θεμέλιο – το στήριγμα. Τα τελευταία από τα πεντακόσια και πλέον χρόνια της ιστορίας22 του, το Κοντραμπάσο φέρει τις διεθνείς ονομασίες: Contrabbasso (ιταλ.), Contrebasse (γαλλ.), Contrabajo (ισπ.), Kontrabaß (γερμ.), Double Bass (αγγλ.). Στην ελληνική γλώσσα, η χρήση διαφορετικών όρων: βαρεία βάρβιτος, φραγκιστί κοντραμπάσσο, βαθύχορδον, ώθησε τον Διονύση Λαυράγκα στον οριστικό προσδιορισμό του Βαθύχορδου με το Κοντραμπάσο. Η ονομασία του ανταποκρίνεται στη δυνατότητα αναπαραγωγής των συχνοτήτων της χαμηλότερης οκτάβας που αποκαλείται υπo-κόντρα οκτάβα (γερμ. Subkontraoktav) και απ’ όπου ξεκινά η έκτασή του με την δυνατότητα της χρήσης πέμπτης μπάσας χορδής (ΣΙ2). Με τις φυσικές και τις τεχνητές αρμονικές, η έκταση της ηχητικής του περιοχής δύναται να ξεπεράσει τις πέντε οκτάβες (ΣΙ2–σι2). Λαμβάνοντας υπόψη την προαναφερθείσα δυνατότητα των πέντε χορδών, ο φυσικός πραγματικός του ήχος διανύει ακουστική περιοχή που ξεκινάει από τα 30,863 Hz (ΣΙ2) ή 41,203 Hz (ΜΙ1), 55 Hz (ΛΑ1), 73.416 Hz (Ρε), 97,999 Hz (Σολ), και  ανάλογα με το μήκος ταστιέρας που διαθέτει κάθε όργανο- δύναται να φτάσει τα 659,26 Hz (μι2). Για την σημειογραφία χρησιμοποιούνται τα τρία κλειδιά: Φα, Ντο τέταρτης γραμμής τενόρου και Σολ. Καθορίζεται ως "όργανο μεταφοράς", καθώς για την αποφυγή βοηθητικών γραμμών στην υπο-κόντρα και κόντρα οκτάβα, αποτυπώνεται σημειογραφικά στο πεντάγραμμο κατά μια οκτάβα υψηλότερα.

Das Wort base stammt glaubwürdigen Wörterbüchern zufolge vom altgriechischen Wort βάσις (=vasis) und in Erweiterung vom Lateinischen basis, was dazu führt, dass es in allen Sprachen Beginn, Ausgangspunkt, Wurzel, Grundlage, Stütze u.ä. bedeutet. Vor allem in der Welt der Musik spiegeln sich all diese Begriffe in der tiefen Grundstimme wider, dem Kontrabass. Der Kontrabass mit seinem Vorfahren der Violone ist im heutigen Orchester der einzige Vertreter der Familie der "da gamba" fünfhundert jährigen Geschichte. In den letzten Jahren seiner trägt er würdig die Bezeichnung “Contrabasso”, “Contrebasse”, “Contrabajo”, “Kontrabass”, “Bassgeige”, “Double Bass”, im Griechischen „Vathihortho”, und zwar dank der tiefen Frequenzen der Sub-ΚontraOktave, von denen aus seine Spannweite beginnt (mit der Verwendung einer fünften Saite), die mit Hilfe der natürlichen und künstlichen Flageolett-Töne bis zu fünf Oktaven erreicht (Η-h2). In der Notenschrift werden drei Schlüssel verwendet (F-, C-Tenor und G), wobei der tatsächliche Klang des Instruments im Pentagramm eine Oktave höher notiert wird. Seit der Renaissance bis heute hat der Kontrabass, obwohl er unzähligen Veränderungen an seiner Art (sechs- bis dreisaitig, mit oder ohne Taste), seinen Maßen (Baßls, Bassets, Kleinbass, Großbass, Subbass, Violone Grande, Octobass) und bei der Stimmung (Terz-Quart-Stimmungen) entsprechend den Ansprüchen der Komponisten jeder Epoche und jedes Ortes, unterzogen wurde, die Form der Gambe nicht verloren. Weiterhin hat er gebogene, spitz zulaufende Schultern und immer Stimmung nach Quart-Intervallen. Im Orchester wird das vier- oder fünfsaitige Instrument nunmehr mit Stimmung (E-A-D-G) resp. (Η-E-A-D-G) eingesetzt, im Solo-Repertoire in der Regel mit der Solo-Stimmung (Fis-H-E-A) und gelegentlich mit der hohen Solo-Stimmung (A-D-G-c).