Το έργο εμπίπτει στην πρώτη δημιουργική περίοδο του Μιχάλη Αδάμη. Η αίσθηση οικονομίας των εκφραστικών μέσων που το χαρακτηρίζει πλαισιώνει εξισορροπιστικά μια καταφανή διάθεση εξερεύνησης, επέκτασης και αλληλεπίδρασης των ηχοχρωματικών δυνατοτήτων των δύο οργάνων. Κάθε ένα από τα τρία κομμάτια που το συνιστούν δεν φέρει κάποιον ειδολογικό ή προγραμματικό τίτλο που να καταδεικνύει τον στιλιστικό ή εκφραστικό του χαρακτήρα, πέρα από τον προσδιορισμό της αγωγικής του ένδειξης, γεγονός που ευθυγραμμίζεται με τη λιτότητα και την ουδετερότητα με την οποία ο συνθέτης αποδίδει τον τίτλο του συνολικού έργου. H πανχρωματική φθογγική οργάνωση των τριών κομματιών χαρακτηρίζεται από περιστασιακές αναφορές στο τροπικό ιδίωμα (φρύγιο), ενώ η πορεία της δομικής τους αφήγησης και η ροή των μελωδικών τους γραμμών συχνά διακόπτεται για να επανακάμψει και να προεκταθεί στη συνέχεια δια μέσου φυσικών και τεχνικών αρμονικών σε όλη την έκταση των ηχητικών περιοχών του κοντραμπάσου.