Στο πρώτο μέρος οι ημιτονιακές σχέσεις δεσπόζουν σχεδόν εμμονικά, τόσο σε οριζόντιο (μελωδικό) όσο και σε κάθετο (συνηχήσεων) επίπεδο, ενώ το διάστημα ρε-λα φαίνεται να λειτουργεί ως τονικό κέντρο. Το αρχικό μοτίβο που ακούγεται διαρκώς με μικρές διαφοροποιήσεις δίνει την αίσθηση πως η μουσική είναι εγκλωβισμένη μέσα σε ένα διάστημα δευτέρας μεγάλο, στο οποίο το κοντραμπάσο ανεβαίνει και κατεβαίνει με ημιτόνια μην έχοντας άλλη διέξοδο. Στο δεύτερο μέρος υπάρχουν αναφορές σε αυτά τα ημιτόνια, ωστόσο το πιο εκφραστικό (espressivo) ύφος επιτρέπει την εμφάνιση μικρών μελωδικών φράσεων, με το τονικό δίπολο να έχει μεταφερθεί στους φθόγγους λα-μι. Στο τρίτο μέρος η συνεχής κίνηση ογδόων, πολλές φορές με την επανάληψη του ίδιου φθόγγου, δημιουργεί την αίσθηση ισοκρατήματος. Η αναφορά στην τονικότητα της ρε ελάσσονας είναι σαφής, τόσο από τον οπλισμό και την κίνηση του ισοκράτη ανάμεσα στους φθόγγους ρε και λα, όσο και από την αίσθηση ημίπτωσης που δημιουργείται σε αρκετά σημεία λόγω φθόγγων (λα και ντο διέση) αλλά και ρυθμικής και μετρικής άρθρωσης. Το τέταρτο μέρος ξεκινάει με ένα μοτίβο οκτώ φθόγγων με αναφορές σε όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία των προηγούμενων μερών (ξεκινάει με το δίπολο ρε-λα, συνεχίζει με ημιτονιακές σχέσεις σολ-φα δίεση, ντο-σι και ρε-ντο δίεση) το οποίο επεξεργάζεται και παραλλάσσεται με διάφορους τρόπους, για να οδηγήσει στην επιστροφή του πρώτου μέρους, σχεδόν αυτούσιου, στο κλείσιμο του έργου.