Τον Δεκέμβριο του 1956 ολοκληρώνεται η δεύτερη σουίτα για ορχήστρα και χορωδία σε κείμενο του Κώστα Βάρναλη. Παρουσιάζεται στην Αθήνα το 1958 απότη διεύθυνση του Δημήτρη Χωραφά αλλά και στο Παρίσι, από την Κρατική Ορχήστρα της Γαλλίας. Το κύριο θέμα του έργου, ΄΄οπως αργότερα στο Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού, το ερώτημα του ηρωϊκού θανάτου [...].

"Ξανάρχομαι στον κόσμο και τις ιδέες της Πρώτης Συμφωνίας. Ο "ηρωϊκός θάνατος" είνα νομίζω το πρόβλημα που επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο τη γενιά μας. Γράφοντας τη Σουΐτα αυτή, ένιωθα να βυθίζομαι από μέρος σε μέρος μέσα στην αγάπη και τον πόνο αυτής της γενιάς που την αποτελούν πια περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί... Το πρώτο πείραμα να χρησιμοποιήσω το σύστημα των τετραχόρδων".

Δυστυχώς δεν σώζεται παρτιτούρα του έργου αλλά μόνον ορισμένα σχέδια.