Το 1947 ο Μίκης Θεοδωράκης ολοκληρώνει το συμφωνικό σκέρτσο «Το Πανηγύρι της Αση -Γωνιάς», έργο που βασίζεται σε κρητικά λαϊκά μοτίβα. Ο συνθέτης γράφει ότι η σύνθεση αυτή έχει ως στόχο να αναδείξει «τη λαϊκή ζωντάνια αντάμα με τον ήρεμο ρεμβασμό». Το Πανηγύρι της Αση - Γωνιάς, παρά τις όποιες επιρροές του, φέρει τις προσωπικές και νεωτεριστικές πινελιές του Θεοδωράκη, οι οποίες συνίστανται στην όχι αυτούσια αλλά παραλλαγμένη χρήση των παραδοσιακών κρητικών χορών, καθώς και στην ύπαρξη του εξωμουσικού στοιχείου, το οποίο αποδίδεται με κάποια εσωτερικότητα, χωρίς δηλαδή να καθιστά το έργο αυστηρά προγραμματικό ή να δεσμεύεται απόλυτα από τη μη μουσική ιδέα. Με την εμπνευσμένη χρήση των οργάνων της ορχήστρας καταφέρνει να δημιουργήσει μία ευχάριστη χορευτική διάθεση στον ακροατή και να τον μυήσει στην ατμόσφαιρα της ιδιαίτερής του πατρίδας.

Μάλιστα είναι το πρώτο του συμφωνικό έργο που παίχτηκε στις 5.5.50 με τον Οικονομίδη και την Κρατική Ορχήστρα" και με μεγάλη επιτυχία. Αργότερα το καλοκαίρι του 1953, παρουσιάζεται ξανά πάλι από την Κρατική Ορχήστρα στο Ηρώδειο. Ανάμεσα στο κοινό παρευρίσκονταν και Έλληνες της Αμερικής, που εντυπωσιάστηκαν τόσο που ζητούσαν να παιχτεί και στην Αμερική υπό τη διεύθυνση του Μητρόπουλου. Κάτι τέτοιο στάθηκε αδύνατον. Έργο του "κομμουνιστή" Μίκη Θεοδωράκη δεν μπορεί να παιχτεί στην Αμερική.

"Αρχίζοντας να ξαναγράφω για πολλοστή φορά, στα 1954, στο Παρίσι, κατέληξα σ' ένα νέο έργο: την Πρώτη Σουΐτα για πιάνο και ορχήστρα".