Η Φαντασία είναι το πιο εκτενές πιανιστικό έργο της πρώιμης εποχής. Η επεξεργασία των ελκυστικών της θεμάτων, η πολυφωνική γραφή, η περίπλοκη δομή της, και οι σκοτεινές μετατροπίες των επεισοδίων, δείχνουν τη σταδιακή εξέλιξη του έφηβου συνθέτη στα πλαίσια της συμβατικής ρομαντικής αρμονίας και την τάση του για επέκταση της αρμονικής παλέτας. Ο χαρακτήρας της Φαντασίας (με τον πένθιμο βηματισμό, την ενάλλαξη των διαθέσεων και τα συγκοπτόμενα μελωδικά σχήματα) είναι συγγενικός με τον μουσικό κόσμο του Beethoven, που πρωτοάκουσε ο δεκαεπτάχρονος Θεοδωράκης στον κινηματογράφο το 1942 και τον συγκλόνισε. Η Ένατη Συμφωνία και η Appassionato χαράχτηκαν στη μνήμη του και επηρέασαν αποφασιστικά το ύφος της μουσικής του.