Οι "διάολογοι" μεταξύ φλάουτου και κοντραμπάσου βασίζονται στη μίμηση στοιχείων που παρουσιάζει το ένα όργανο από το άλλο. Για παράδειγμα, το κοντραμπάσο ανοίγει το πρώτο μέρος του έργου με μία σόλο μελωδία έκτασης πέντε μέτρων, την οποία το φλάουτο μιμείται αμέσως με την είσοδό του. Η μίμηση φέρει αλλαγές στο αρχικό θέμα, αφού τα δύο πρώτα μέτρα που αποτελούνταν από έναν μόνο φθόγγο "συγχωνεύονται" και διανθίζονται από το φλάουτο, που ξεκινάει τη μίμηση από το τρίτο μέτρο με μετρική μετάθεση και ρυθμικές αλλαγές. Στο δεύτερο μέρος τα όργανα συνομιλούν "παράλληλα", αφού την καθοδική κίνηση του κοντραμπάσου σε μισά παρεστιγμένα (ένα ανά μέτρο) ρε-ντο δίεση-σι ύφεση-λα την μιμείται ταυτόχρονα το φλάουτο, "κρυμμένη" ανάμεσα στους διανθισμούς, τα έντονα ρυθμικά σχήματα και τις απότομες αλλαγές έντασης που του δίνουν έναν πιο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα. Στο τρίτο μέρος του έργου, η ένδειξη στην παρτιτούρα "quassi cadenza" στο μέρος του φλάουτου υπογραμμίζει την προαναφερθείσα αυτοσχεδιαστική διάθεση. Εδώ η συζήτηση γίνεται εμφανής στο allegro μέρος, αμέσως μετά την cadenza, με χαρακτηριστικό ρυθμικό σχήμα να ακούγεται εναλλάξ από τους δύο πρωταγωνιστές με παρόμοιο διαστηματικό και μελωδικό υλικό. Το τέταρτο και τελευταίο μέρος μοιάζει με το δεύτερο (ως προς τον τρόπο που γίνεται ο διάλογος), με τα δύο όργανα να παίζουν ταυτόχρονα την ίδια μελωδία και το φλάουτο να τη διανθίζει.