Το «Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα» αποτελείται από τρία μέρη και εμπνέεται από ελληνικά μελωδικά θέματα. Σε γενικές γραμμές και σε ότι αφορά τη μορφολογική του δομή το Piano Concerto ακολουθεί την υπάρχουσα εδραιωμένη φόρμα του παραδοσιακού concerto για πιάνο και ορχήστρα. Διατηρείται η παραδοσιακά τριμερής μορφή και η εναλλαγή tempo των μερών (γρήγορο-αργό-γρήγορο). Στο πρώτο μέρος διακρίνουμε εύκολα την φόρμα σονάτα και την απουσία cadenza, στο δεύτερο φόρμα διμερή, ενώ το τρίτο πλησιάζει περισσότερο την φόρμα rondo. Ενορχηστρωτικά η μόνη διαφοροποίηση που παρατηρείται είναι η πλήρης απουσία κρουστών οργάνων, ενώ αρμονικά το έργο κινείται στα πλαίσια δωδεκαφθογγισμού και συστήματος τετραχόρδων (10-20 μέρος), χωρίς όμως να απουσιάζουν παραδοσιακές αρμονικές λειτουργικές σχέσεις και διατονικές συγχορδίες (1ο-3ο μέρος). Το Piano Concerto προσεγγίζει ισθητικά την Πρώτη Σουίτα, καθώς αποτελεί επιτυχημένη πρακτική εφαρμογή του στόχου που είχε θέσει ο συνθέτης από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950: μουσική που να αποτελεί αναμφισβήτητο προιόν της προσωπικής του έμπνευσης και ταυτόχρονα να αποπνέει «ελληνικότητα» .