Το έργο ξεκινάει με το Adagio ma non tanto (Α), όπου μία 11μετρή φράση βασισμένη σε χρωματική καθοδική κίνηση (με έμφαση στους φθόγγους ρε και λα) επαναλαμβάνεται δύο φορές με το κοντραμπάσο και το βιολί να ανταλλάσουν τα μέρη τους. Το Allegro molto (Β) που ακολουθεί, φαινομενικά ξεκινάει με πιο "τονικό" άκουσμα έχωντας ως κέντρο τον φθόγγο ντο, γρήγορα όμως οι χρωματικές κινήσεις επανέρχονται, υπονομεύοντας την αρχική τονική αίσθηση, και οδηγούν τη μουσική στο αρχικό φθογγικό κέντρο ρε με την επιστροφή της εναρκτήριας 11μετρης μελωδίας (Α). Η μουσική επιβεβαιώνει εν μέρει την προσδοκία του ακροατή για επανάληψη της ακολουθίας (Α)-(Β), αφού το Allegro molto (B') ακούγεται αμέσως μετά, αυτή τη φορά με διαφορετικό τονικό κέντρο στην αρχή του, ίδιο με αυτό του (Α) - τον φθόγγο ρε, καταλήγωντας ωστόσο, έπειτα από πολλές ημιτονιακές κινήσεις, σε μία ντο μείζονα συγχορδία με την οποία κλείνει με τονικό άκουσμα το έργο.