Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρια της ζωής.
Οντάς βυθήση ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να ’ναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση
α στάξη γι’ αύτες δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια απ’ ασφοδίλι
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δεν μπορής παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν, μα δε βόλεϊ να λησμονήσουν.