Στο χωριό Ζάτουνα της Αρκαδίας ο Μίκης Θεοδωράκης θα συνθέσει το μεγαλύτερο μέρος των έντεκα κύκλων τραγουδιών με τίτλο Αρκαδία σε ποίηση δική του, Μάνου Ελευθερίου, Ανδρέα Κάλβου, Τάκη Σινόπουλου, Μανώλη Αναγνωστάκη, Κώστα Καλαντζή, Νότη Περγιάλη. Φυγαδεύει με ποικίλα τεχνάσματα τα νέα του τραγούδια στο εξωτερικό, στο συγκρότημα που έχει δημιουργήσει η Μαρία Φαραντούρη. Τα νέα τραγούδια μεταδίδονται από το BBC, τη Deutsche Welle και άλλους σταθμούς του εξωτερικού.

Το «Πνευματικό Εμβατήριο» (ανήκει στην ποιητική συλλογή «Επίνικοι Β ́» του Άγγελου Σικελιανού και δημοσιεύτηκε στις 19 Μαΐου 1945, στα Ελεύθερα Γράμματα), είναι το δεύτερο λαϊκό ορατόριο του Θεοδωράκη μετά το «Άξιον Εστί». Η σύζευξη της μουσικής του Θεοδωράκη με την ποίηση του Σικελιανού έχει βαθύτερες ιδεολογικές και ιστορικές διαστάσεις. Η έμφαση στο στοιχείο της ελληνικότητας, ο διακαής πόθος για αποκατάσταση της ειρήνης και το όραμα για παγκόσμια ενότητα και αρμονία εκφράζεται σε μεγάλο μέρος του έργου των δύο δημιουργών. Όπως ο Σικελιανός έτσι και ο Θεοδωράκης υποστηρίζουν την έννοια του λαϊκού και πιστεύουν στον σημαντικό ρόλο του ανθρώπου ως αρωγού και κοινωνού του έργου τέχνης. Η ελπίδα, η αισιοδοξία, η πίστη και ο πατριωτισμός είναι έννοιες που κυριαρχούν στο έργο. Χαρακτηριστικό στοιχείο του ποιήματος η επανάληψη της λέξης Ελλάδα. Χαρακτηριστικά και συμβολικά στοιχεία της μουσικής ο ρυθμός, που ενισχύει την έννοια του εμβατηρίου, η απλότητα των μελωδιών που αναδεικνύει την επιβλητικότητά του ποιητικού κειμένου, και η χρήση λαϊκών οργάνων που συμβάλλει στην κατανόηση και αποδοχή του μηνύματός του από την πλειοψηφία του λαού.