Γεννήθηκε στην Πέτρα Λέσβου και φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και μετά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όταν το 1911 πήρε πτυχίο φιλολογίας, συνέχισε για δύο χρόνια τις σπουδές του στο Μόναχο. Εργάστηκε ως καθηγητής στη Σμύρνη, γυμνασιάρχης, εκπαιδευτικός σύμβουλος και διευθυντής Μέσης Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας (1944-45).

Στη Σμύρνη εξέδωσε την ποιητική συλλογή Δρόμοι και μονοπάτια (1921). Είχε το ψευδώνυμο Μελικέρτης. Έπειτα μετέφρασε ξένη λογοτεχνία, όπως Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (Ελένη του δεύτερου Φάουστ, 1925), Φρίντριχ Σίλερ (Μαρία Στιούαρτ, 1932), Μολιέρο (Με το ζόρι παντρειά - Ταρτούφος - Οι κατεργαριές του Σκαρπίνου, 1950), Βίκτωρ Ουγκώ (Ρουί Μπλας, 1951) και Αλφρέ ντε Μυσσέ (Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή, 1948 και Δεν πρέπει να ορκίζεσαι για τίποτα, 1950). Συνέχισε με μεταφράσεις αρχαίων συγγραφέων, όπως Αίσωπο (1950), Μένανδρο (1954), Αριστοφάνη (1967), Ευριπίδη (1972) και Πίνδαρο (μεταθανάτια έκδοση το 1979).

Έγγραψε τη Νεοελληνική μετρική (1930) και υπήρξε ένας από τους συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου Νεοελληνική Γραμματική (1941). Μαζί με τους Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Μιχάλη Οικονόμου έγραψε το Η γλώσσα μου (1955) και δημοσίευσε το Ο μεταφραστής και αγωνιστής του δημοτικισμού (περιοδικό Νέα Εστία 1963, τεύχος 73).

Βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την ποιότητα του μεταφραστικού του έργου το 1972. Πέθανε στην Αθήνα τα Χριστούγεννα του 1979. Είναι αδελφός του Δημητρίου Σταύρου, επίσης μεταφραστή, του οποίου η σύζυγος Τατιάνα είναι συγγραφέας.