Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες απ’ την Σμύρνη. Φοίτησε σε δημόσια σχολεία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και τελικά το σχολικό έτος 1943 αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης της Ν. Σμύρνης με βαθμό Λίαν Καλώς. Το 1943 στη διάρκεια της κατοχής ύστερα από εισαγωγικές εξετάσεις, εισήλθε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1945 αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του, για να ενταχθεί στον Εθνικό Στρατό. Συνέχισε, όμως, τη φοίτηση στην Ιατρική Σχολή μετά το τέλος του Εμφυλίου και το 1954 έλαβε το πτυχίο με βαθμό «Λίαν Καλώς». Την ειδικότητα του Παθολόγου έλαβε ύστερα από την τετράχρονη εκπαίδευσή του στην Β΄ Παθολογική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών υπηρετούσε στη Β’ Χειρουργική Κλινική της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1967, συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια ως συνεργός στην επιχείρηση διαφυγής του Μίκη Θεοδωράκη, από το σπίτι του σ’ άλλη κρυψώνα, καταζητούμενος ως «αντεθνικώς δρών» και κρατήθηκε επί τρίμηνο στην απομόνωση της ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας. Το 1967 πέρασε από το Στρατοδικείο της Αθήνας με την ίδια κατηγορία. Μετά την αθώωση του, συνέχισε την επιστημονική του πορεία στην Β’ Παθολογική Κλινική του Πανεπιστημίου της Αθήνας . Όταν αποφυλακίστηκε η Χούντα του επέτρεψε να υποστηρίξει την εργασία του και έλαβε τον τίτλο του Υφηγητή το 1967 με το Βαθμό «Λίαν Καλώς». Έχει εργαστεί στο ΙΚΑ, από το 1974 μέχρι το 1989 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Σήμερα συνεχίζει ως Οικογενειακός Ιατρός στον ιδιωτικό τομέα. Παράλληλα, εργάστηκε επί σειρά ετών στην Εταιρεία Ιατρικών Σπουδών με την ομάδα ΙΑΤΡΟΤΕΚ, για την ελληνική μετάφραση του MESH από τα αγγλικά, χρήσιμο εργαλείο για την ταξινόμηση της Ιατρικής Βιβλιογραφίας και την εύκολη αναζήτηση άρθρων με τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων. Από το 1992, παράλληλα με την άσκηση ιδιωτικής ιατρικής οργάνωσε και λειτουργεί μέχρι σήμερα το Γραφείο Εκπαίδευσης του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, το οποίο έχει την ευθύνη για την συνεχή επαγγελματική κατάρτιση όλου του προσωπικού. Το 1976, μετά την επιστροφή του Μίκη στην Αθήνα, ευθύς μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, μαζί με ομάδα φίλων οργάνωσε το Κίνημα Ειρήνης και Φιλίας, το οποίο έκανε σειρά διαλέξεων για τα δικαιώματα των πολιτών, την ειρήνη, τη γλώσσα και συζητήσεις για συναφή θέματα. Το κίνημα ήταν εκτός της επιρροής των κομμάτων γι’ αυτό και οι νεολαίες τους απείχαν από κάθε εκδήλωσή του. Αυτό οδήγησε και στην αναστολή της δράσης του κινήματος.