Το «Σεξτέτο» για φλάουτο, κουαρτέτο εγχόρδων και πιάνο αποτελείται από τρία μέρη: Ι Πρελούδιο και Χορικό, ΙΙ. Σκέρτσο – Τρίο, III. Finale. Αισθητική βάση της Γενιάς του '30, στην οποία ανήκει ο Θεοδωράκης, υπήρξε η αναγκαιότητα γνώσης της ελληνικής παράδοσης, ώστε να επιτευχθεί πολιτιστική ανανέωση. Στη μουσική οι συνθέτες επεδίωξαν να απελευθερωθούν από τα στενά όρια της ηθογραφικής αντίληψης, χωρίς να χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα. Το «Σεξτέτο» αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας προσπάθειας, η οποία, ωστόσο, εξακολουθεί να δεσμεύεται σημαντικά από το παραδοσιακό στοιχείο ·παρά ταύτα, το ταλέντο και οι τεχνικές ικανότητες του συνθέτη αναδεικνύουν – μέσα και από άλλα έργα μουσικής δωματίου της εποχής, όπως το «Τρίο» για βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο και τον «Συρτό Χανιώτικο» για πιάνο και κρουστά - τη διεύρυνση του μουσικού του ορίζονται με τρόπο έκφρασης ιδιαίτερα προσωπικό, ο οποίος αφομοιώνει δημιουργικά το στοιχείο της «ελληνικότητας» που θα σφραγίσει τις θεωρητικές αναζητήσεις και τη μουσική δημιουργία της πρώτης περιόδου.

Ο Θεοδωράκης συνθέτει το Σεξτέτο για φλάουτο, πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων αμέσως μετά το Τρίο και το  Έντεκα πρελούντια για πιάνο, το τελείωσε όμως μονάχα μετά τη σύντομη πρώτη του εξορία στην Ικαρία (Ιούλιος-Οκτώβριος του 1947) στις 3 Νοέμβρη του 1947. Γι' αυτόντον λόγο το Σκέρτσο του (δεύτερο μέρος) είναι βασισμένο σε ρεμπέτικους σκοπούς που οι συγκρατούμενοι του τραγουδούσαν και τις οποίες ο ίδιος κατέγραφε. Το μουσικό υλικό του πρώτου μέρους χρησιμοποίησε αργότερα στον Οιδίποδα Τύραννο για ορχήστρα εγχόρδων, καθώς επίσης και στο Κατα Σαδδουκαίων Πάθη το 1982. Αφού ενορχηστρωθεί, το Σεξτέτο θα πάρει τη μορφή της Σινφονιεττα το 1995.