"Φαίνεται ότι έσερνα μαζί μου την αρχική παρτιτούρα σε εξορίες, παρανομίες και Μακρονήσια για να τη βελτιώσω. Είναι το έργο που με συντρόφευε όλον εκείνον τον καιρό. [...]. Το έργο αυτό δεν παίχτηκε ποτέ αν και είναι αναμφισβήτητα το πιο προχωρημένο από όσα συνέθεσα, όχι μόνο εκείνον τον καιρό, αλλά και μεταγενέστερα. Η συνήθεια να καταφεύγω στην ποίηση και στην μουσική στις δύσκολες συνθήκες της ασφάλειας, στη φυλακή και στις εξορίες, όπως συνέβη στην περίοδο της δικτατορίας, έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Το 401 Στρατιωτικό Νοσκομείο ήταν για μας τους μακρονησιώτες μια πιο "ανθρώπινη" συνέχεια της κόλασής  του νησιού."

"Πρέπει να παραδεχτώ πως το έργο αυτό υπήρξε για μένα μια τεχνική "εξάσκηση", μια τεχνική "σπουδή". Εκθέτοντας τα δυο θέματα με τον τόσο αντίθετο χαρακτήρα, θέλησα να δω τις υποκειμενικές δυνατότητες επεξεργασίας. [...] Ήταν ακόμα μια εξάσκηση αρμονικών συνηχήσεων, προπαντός όμως (...) ενορχηστρωτικό πείραμα. 12.4.49".