Με εκοίταξε ένα σούρουπο το Μάη
το μοσκοβολισμένο Μάη το μήνα,
και η ματιά της για πάντα μου επρομήνα
ευτυχία, που το ουδέν αποθυμάει
μα ο πόθος δε χορταίνει, όσο κι α φάη,
μες την καρδιά μου μπήγεται σα σφήνα·
σα διψασμένη λειώνεται ελαφίνα
η ψυχή μου, όση γλύκα κι α ρουφάη.
Μάγο, ανέσπερο φέγγος του θανάτου
εσύ, ναι. με γλυκειά παρηγοριά
πραΰνεις καθενός τα βάσανά του.
Μες απ’ την αλαβάστρινη υδρία
6,τι κι αν τάζεις δίνεις· αφανίζεις
την πεθυμιά, τους ύπνους αιωνίζεις.