Η Σουΐτα αρ. 3 για ορχήστρα, σποπράνο και χορωδία είναι αφιερωμένη στη "Μάνα".

Τώρα που η ξάστερη νύχτα μονάχους μας ηύρε απάντεχα, και εκεί στους βράχους σχίζεται η θάλασσα σιγαλινά. Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για τον Μίκη Θεοδωράκη αποτέλεσε το ποίημα «Η Τρελλή Μάννα (ή Το Κοιμητήριο)» του Διονυσίου Σολωμού. Μετά το «Κοιμητήριο για χορωδία και ορχήστρα εγχόρδων» (Αθήνα, 1945 – Παρουσίαση στο συνέδριο της ΕΠΟΝ), όπου μελοποίησε τους προαναφερθέντες στίχους ο συνθέτης διασκεύασε το έργο για κουαρτέτο εγχόρδων ένα χρόνο αργότερα (1946) και το 1950 επιχείρησε νέα διασκευή για χορωδία και συμφωνική ορχήστρα που παρέμεινε ημιτελής. Το 1956 ασχολείται εκ νέου με το σολωμικό ποίημα και συνθέτει τη «Σουίτα αρ. 3. Η μάννα» για ορχήστρα, μικτή χορωδία και mezzo -soprano μελοποιώντας το σύνολό του· τη σύνθεση αυτή επεξεργάστηκε εκ νέου το 1981 δημιουργώντας την Τρίτη Συμφωνία. Η σουίτα αποτελείται από τα ακόλουθα μέρη: I Andante tranquillo e dolce, II Vivo conlamento (Variations sur um rythme), III Agitato, sembre e apassionato, IV Grave, con simplicita, V Andante tranquillo e dolce.